Skip to main content

Eenzaam met God

Geschreven op 25 april 2024
retraite klooster

Vorige week was ik een aantal dagen met een groep collega’s in het klooster in Berkel-Enschot, de Koningshoeve. Ik kan ontzettend genieten van de eenvoud van het leven in een klooster. De klok luidt, dus je gaat naar de kapel om samen met de monniken te bidden. In het klooster is het stil, ook tijdens de maaltijden. Geen afleiding van berichtjes en mailtjes. Concentreren op God, nadenken over langzame vragen, inspiratie opdoen bij spirituele schrijvers, een wandeling door de prachtige natuur om het klooster heen.

Een van de dingen die ik las en die een diepe indruk op me maakte, was een stukje van Henri Nouwen. Zoals je wellicht weet, was hij een Nederlands priester die het grootste deel van zijn leven in Amerika woonde en werkte. Hij heeft veel geschreven over het geestelijke leven. En in de laatste jaren van zijn leven ontdekte hij het schilderij van Rembrandt van Rijn ‘De terugkeer van de verloren zoon’. Daar schreef hij zijn beroemdste boek ‘Eindelijk thuis’ over. Maar eerder schreef hij al een aantal preken over dit bijbelverhaal. In een van die preken schrijft hij:

God is groter dan mijn hart. En hij is groter dan mijn verstand. Hoe meer ik God leer kennen, des te eenzamer word ik, want God is zo groot en mijn hart zo klein. Ik besef heel goed hoe weinig er van God in mijn hart past.

Ik herken dat heel erg bij mezelf. Dat hoe langer ik leef met God, hoe meer ik van hem ontdek, hoe meer ik ook het gevoel heb dat hij mij ontglipt, dat ik geen vat op hem heb. Zomaar denken we dat als we weinig van God ervaren in ons leven, dat we dan iets niet goed doen. Maar kan het niet ook zo zijn dat God groter dan ons hart en ons verstand is? Dat we een eenzaamheid beleven die in feite hoort bij het enorme verschil tussen God en mensen? En dat heeft iets moois om steeds meer onder de indruk te komen van de ontzagwekkendheid van God, maar het heeft ook iets verdrietigmakends: God is mij een paar maten te groot. Ik kan hem niet kennen zoals hij is. Augustinus schrijft ergens: ‘Ik heb u geproefd en nu heb ik honger en dorst.’ Dat is het ! Ik vind het prachtig en heel herkenbaar. Het is de pijn van het verlangen naar God. Verlangen dat in de eenvoud van het leven in een klooster zomaar weer aangewakkerd wordt.