‘Waar zie je iets van God in jouw eigen leven en in de levens van mensen om je heen?’ Die vraag kwam ik laatst tegen in een boek dat ik aan het lezen was. De schrijver vond dat we als kerken vaak de neiging hebben om het heel druk te hebben met activiteiten, ons zorgen te maken om afname van ledenaantallen, oplossingen te zoeken voor financiële tekorten en ons af te vragen hoe we meer invloed kunnen hebben op de wereld om ons heen.
Maar daarmee maken we onszelf als kerk tot middelpunt, terwijl we dat niet zijn. En misschien denken we onbewust zelfs dat het voortbestaan van de kerk van ons afhangt. Maar het gaat in alles om God. Hij staat in het centrum en de kerk is van hem. En als dat zo is, moeten we heel goed weten waar God mee bezig is. We moeten leren kijken, leren God zien. Even stoppen met onszelf op allerlei manieren heel belangrijk vinden. We moeten dus wachten op God en zijn handelen in ons leven en in de wereld. Hem leren ontdekken. Hem opmerken. En dat is echt wat anders dan het zoveelste goede idee om de kerk uit het slop te trekken.
Wachten op God
Wachten op God. Niet passief en wezenloos, maar aandachtig en opmerkzaam. Waar zie ik iets van God? Weet ik dat voor mezelf? Kan ik het ook aan een ander vertellen? Vaak zien we God wel bezig in de levens van mensen om ons heen, maar vinden we het veel moeilijker dat in ons eigen leven waar te nemen. Is het juist daarom niet hard nodig dat we aan elkaar vertellen wat we van God zien bij de ander? Wat een plezier kunnen we met elkaar hebben als we dat soort verhalen aan elkaar vertellen! Wat een hoop en dankbaarheid kan er ontstaan als we meer gaan zien van God!
Als we doorkrijgen waar en hoe God reddend aan het werk is, in ons midden als kerk, maar net zo goed in de wereld om ons heen, pas dan wordt ook wel duidelijk waar we ons op moeten gaan richten, wat we moeten gaan doen. Maar het begint met wachten, uitzien naar God, hem gaan ontdekken in ons leven.
Mijn oog gericht op de Heer
‘Waar zie jij iets van God in je leven?’ Het is een vraag die ook mooi past bij de derde zondag van de Lijdenstijd. Het is de zondag Oculi, genoemd naar het eerste woord van Psalm 25:15, oog.
Ik houd mijn oog gericht op de HEER,
Hij bevrijdt mijn voeten uit het net.
Keer u tot mij en wees mij genadig,
ik ben alleen en ellendig.
Als wijzelf niet langer in het middelpunt staan, als het gaat om wat God aan het doen is, dan is de vraag waar we iets van God zien in ons leven niet een extraatje, maar de meest wezenlijke vraag. Wachten op God en hem bezig zien. Wachten op God doe je met je ogen.
