Een tijdje geleden werd ik aangereden. Ik stond met mijn fiets stil voor het verkeerslicht. Toen ik opeens van achteren werd aangereden door een meisje op de fiets. Ze zat op haar telefoon te kijken in plaats van op het verkeer te letten. Daardoor had ze niet door dat ik stil stond en reed ze pardoes tegen me aan.
Zelf hield ik er een blauwe plek op mijn been en een verbogen spatbordbeugel aan over. Het meisje ging hard tegen de grond, maar kon gelukkig ook weer opstaan. Ik weet niet of haar telefoon het overleefd heeft, want die kletterde hard tegen het asfalt aan. In eerste instantie reageerde ik een beetje boos: ‘Dat krijg je er nu van als je op je telefoon zit te kijken in het verkeer!’ Ik heb dat wel vaker dat ik boos word als ik ergens van schrik. En ik vind het ook echt stom dat iemand een ander aanrijdt omdat die niet zit op te letten. Het is zelfs verboden in Nederland en als je gepakt wordt, levert het je een boete op van maar liefst 160 euro!
Maar later, toen ik er nog eens rustig over na zat te denken, kreeg ik ook wel een beetje medelijden met dat meisje. Natuurlijk is het dom en onverstandig om op je telefoon te kijken als je aan het fietsen bent. En natuurlijk is het niet oké om iemand aan te rijden. Maar ja, waarom moet zo’n meisje op haar telefoon zitten tijdens het fietsen? Blijkbaar is het zo belangrijk om bij te blijven op je social media. Ik zie ook vaak genoeg volwassenen achter het stuur met een mobieltje in de hand. Eigenlijk iedereen die ik erover spreek, vindt dat zijn of haar telefoongebruik wel wat minder kan. Maar op de een of andere manier lukt het niet zo goed om te minderen. Het heeft trekken van verslaving.
En hoe zit het met mijn eigen schermtijd?
En daar ergens zit ook mijn medelijden met het meisje dat met telefoon en al tegen het asfalt ging. Wat voor samenleving hebben we met elkaar gecreëerd waarin dit met enige regelmaat gebeurt? Welk voorbeeld geef ik zelf eigenlijk aan mijn kinderen als het gaat om telefoongebruik? Hoe vaak hoor ik ze niet eens omdat ik gekluisterd zit aan mijn mobiele schermpje? Je schermtijd (de tijd dat je op je telefoon zit per dag) eens vergelijken met die van een tiener kan heel heilzaam zijn… Ik kan wel boos zijn op dat meisje dat mij aanrijdt – en daar heb ik ook alle reden toe – maar durf ik ook eerlijk naar mezelf te kijken? Jezus leert ons om in al die dingen waar we kritisch zijn op een ander, ook eerlijk naar onszelf durven kijken. Iets met een balk en een splinter. Lees maar na in Matteüs 7:
Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Want op grond van het oordeel dat je velt, zal over jou geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden. Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen,” zolang je nog een balk in je eigen oog hebt? Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen.
