De wereld houdt zijn adem in. Alles staat stil. Zelfs de kerkklokken luiden niet tussen de avond van Goede Vrijdag en de Paaswake van de nacht van zaterdag op zondag. Gespannen verwachting. Tussen hoop en vrees. Even doet niets er meer toe dan dit ene. Hij had toch gezegd dat hij zou opstaan. Maar afgesloten is het graf. En geldt dat niet ook voor zijn leven? Wat wordt het?
Stille Zaterdag is een merkwaardige dag in het kerkelijk jaar. Een dag van niets doen, afwachten, heen en weer geslingerd tussen verwachten en verslagenheid. Het is een soort tussentijd. Het ene voorbij, het andere nog niet begonnen. Het kan nog alle kanten op voor je gevoel.
Vaak denk ik dat ons leven hier op aarde een soort lange Stille Zaterdag is. Maar nu niet tussen de dood van Jezus en zijn opstanding, maar tussen zijn hemelvaart en zijn wederkomst. Hij had toch gezegd dat hij zou komen? Maar de hemel lijkt zo potdicht te zitten. Wat wordt het? De tijd waarin we leven is merkwaardig. We brengen de hemel niet dichterbij, afwachten, heen en weer geslingerd tussen verwachten en verslagenheid. Zeker weten dat hij ons niet vergeten is. En je vertwijfeld afvragen of je ongelovige buurman misschien toch meer gelijk heeft dan jij.
Stilte tot de klokken weer gaan luiden
Een lange Stille Zaterdag. En ik besef nog maar eens dat ik wat mis. De stilte confronteert me met mezelf. Een leegte. Een gemis. Iemand. En biddend wacht ik tot de klokken weer gaan luiden. Of beter, tot de bazuin klinkt.
