Hebt u er nog vertrouwen in? In de toekomst? In hoe het gaat met ons land? In een toekomst voor uw kinderen? In de toekomst van de kerk? In de toekomst van het geloof? Misschien hebt u zo uw vragen en twijfels. Of misschien bent u wel heel somber. Alles lijkt de verkeerde kant op te gaan. Hoe kunnen we dit allemaal aan? Waar zoeken we onze steun? Laten we daar eens samen naar kijken in deze Wandelgesprekken en daarbij de Bijbel open doen.

PSALM 125

GEEFT MOED
Wie om zich heen kijkt die verliest al snel de moed. Oorlogen en conflicten, die zich alleen maar lijken toe te spitsen en te verergeren. Politieke polarisatie, die de sfeer in een land behoorlijk kunnen verpesten. Kosten die de pan uitrijzen. Jongeren die niet of nauwelijks aan een huis kunnen komen. Een economie die gegijzeld wordt door de stikstofcrisis. Allerlei gifschandalen die de volksgezondheid aantasten, zoals Pfas en het plastic probleem. En dan heb ik het nog niet eens over het Klimaatprobleem. Nee, wanneer je de krant leest of naar het nieuws kijkt op de televisie, dan wordt je daar niet blij van. In wat voor wereld leven we? Maar als dat het enige was, ook ons fundament lijkt te worden aangetast. De kerken krimpen, steeds meer mensen keren het geloof de rug toe. En zelfs als je wel gelovig bent en kerkelijk betrokken, dan komt er zoveel op je af. Allerlei vraagstukken eisen onze aandacht op. En ook in de kerk zijn er veel die somberen. Ze zien de kerk kleiner worden en maken zich zorgen over waar het naar toe zal gaan. Sommige kerken moeten zichzelf opheffen, omdat ze te klein zijn geworden. Maar ook in de grote kerkgenootschappen wordt de één na de andere kerk gesloten. Nee, als je alleen maar om je heen kijkt, dan zou de moed je in de schoenen zakken. Maar vergeet niet in de tijd van het Nieuwe Testament was het niet veel beter. Christenen leefde in het Romeinse Rijk, een rijk gebaseerd op geweld en het recht van de sterkste. De kerk werd vervolgd. Christenen waren hun leven niet zeker. Ze stierven soms in de arena. En anderen werden door Nero als levende fakkels gebruikt. Toen was het ook zeker geen pais en vree. Maar zij volhardde in het geloof en bleven de Heer dienen en samenkomen, met gevaar voor eigen leven. Hoe konden ze dat? Dat konden ze omdat ze op de Heer vertrouwden. Voor hun gold het eerste vers van Psalm 125; “Wie op de Heer vertrouwd is als de Sionsberg, die onwankelbaar vast staat voor eeuwig”. Zij keken niet om zich heen, nee, zij keken omhoog. Zij zongen, net als de Pelgrims op weg naar Jeruzalem, “Ik sla mijn ogen op naar de bergen. Van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft”, Psalm 121 : 1 en 2. Zij vertrouwden op Hem. En dat geeft moed. Moed om door te gaan. Want zij geloofden dat ze de machtigste Bondgenoot en beste Helper, die er maar bestaat, aan hun kant hadden. Hij is de Heer. Hij heeft alles gemaakt wat er bestaat. De hemel en de aarde met alles erop en erin. Hij is de almachtige, de alwetende, de alomtegenwoordige. Elke zondag beginnen we de eredienst met deze belijdenis uit Psalm 124; “Onze hulp is in de naam van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft”. Daarop mogen we vertrouwen. Hij doet Zijn woord gestand. Hij komt Zijn beloften na. “Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van de wereld”, Mattheüs 28 : 20. Daarom kijk niet om je heen, maar richt je blik op Hem die troont in de hemel.

GEEFT RUST
Er zijn mensen die niet meer naar het nieuws kijken, omdat hun dat te onrustig maakt. Zover wil ik nog niet gaan, al begrijp ik ze wel. Ik ben van mening dat je op de hoogte moet blijven, om te weten wat er op je af komt. Zodat je er op kunt anticiperen. Maar tegelijkertijd begrijp ik het verlangen naar rust. Toch zoek ik mijn rust op een andere manier. Namelijk in mijn Heer. “Voor slechte tijding vreest hij niet, zijn hart is gerust: hij vertrouwt op de Heer”, Psalm 112 : 7. Velen in de kerk maken zich zorgen. Dat kan leiden tot het maken van rapporten en plannen om het tij te keren. Of het leidt tot activisme. Maar is dat de weg? Laten we eens kijken wat Psalm 37 daarover zegt: “Vertrouw op de Heer en doe het goede, bewoon het land en leef veilig. Zoek je geluk bij de Heer. Hij zal je geven wat je hart verlangt. Leg je leven in de handen van de Heer, vertrouw op Hem, Hij zal dit voor je doen”, vers 3 t/m 5. Pff, dat is een opluchting! Het hangt niet van mij af. Nee, als ik het overlaat aan Hem, dan zal Hij het doen. Dat geldt voor alles wat er in de kerk en wereld gebeurd. We behoeven ons geen zorgen te maken. Een gezegde luidt; Je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren. Je zorgen maken helpt niet. Je schiet er niets mee op. Vooral niet over zaken waarop je geen enkele invloed hebt. Maar het neerleggen bij de instantie die er over gaat wel. En is dat niet in ons geval een Persoon, namelijk de Heer van hemel en aarde? Als we ons persoonlijke leven, maar ook ons kerkelijke leven, ons maatschappelijke leven, ons leven van elke dag in Zijn handen leggen en op Hem vertrouwen, dan zal Hij het doen voor ons. ‘Ja, maar dat moet je dan wel geloven’, hoor ik je zeggen. Klopt, maar wat is geloof eigenlijk? “Waar geloof is een stellig weten waardoor ik alles voor betrouwbaar houd, wat God in Zijn woord geopenbaard heeft. Tegelijk is het een vast vertrouwen”, Heidelbergse Catechismus Zondag 7 vraag en antwoord 21. Geloof en vertrouwen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, als twee zijden van dezelfde medaille. Wie gelooft vertrouwt op God, Wie niet op God vertrouwt gelooft niet. Zo is het toch? Geloof jij iemand die je niet vertrouwd? Of vertrouw jij iemand die je niet geloofd? Nee, toch? Dat zou heel dom zijn. Maar God kan je vertrouwen en in Hem geloven wij. En dat geeft rust. Hij zorgt! Het hangt niet af van mijn plannen of activiteiten. De Kerk is van Hem, Hij is de Heer van de Kerk. In Zijn handen is de Kerk veilig. Dus dan komt het ook goed. Als wij ons maar samen inzetten en Zijn wil blijven doen. En samen optrekken en de vrede bewaren en ons inspannen om te leven tot Zijn eer. Zowel in ons persoonlijk leven, als ook in het kerkelijk leven. “U die de Heer vreest, vertrouw op de Heer – hun hulp is Hij, hun schild”, Psalm 115 : 11.

IN CHRISTUS
We moeten dus vertrouwen hebben dat geeft moed om verder te gaan en het geeft rust, omdat we het niet zelf behoeven te doen. Dat betekent dus dat we geen vertrouwen moeten stellen in eigen kunnen, eigen slimheid. Maar ook niet in dat van het collectief. We moeten ons niet wijs maken dat we samen de klus wel kunnen klaren. Nee, we kunnen het alleen in Christus en door Christus. Hij is het Hoofd van de Kerk. Het Hoofd van het Lichaam. Alleen door Hem worden alle delen bij elkaar gehouden. Daarom moeten we ons richten op Hem. Wat wil Hij van ons? Dat is de enige norm in de Kerk en de enige vraag die valide is. Hij is de Heer en de eigenaar van de kerk. Alles wat de kerk aangaat, gaat Hem aan. En als we in Hem blijven dan heeft de kerk toekomst. Ookal lijkt het er misschien niet op. Dat neemt niet weg dat we onze eigen verantwoordelijkheid hebben. “Ieder deel draagt op eigen wijze bij tot de groei van het lichaam”, Efeziërs 4 : 16. Dus neem die verantwoordelijkheid dan ook. Maar als we dat in de Heer en met de Heer doen. Dan is er een mooie toekomt. “U geeft een toekomst vol van hoop. Dat heeft U aan ons beloofd. Niemand anders, U alleen, leidt ons door dit leven heen”, Lied van Sela.
F.L.